Noite, oh, noite, nai do sono, nai da morte, acouga o meu ánimo nos teus brazos escuros, infinitos océanos de nubes e estrelas, bica os meus beizos, doce luz da mañá, Aurora de dedos de rosa, anxo custodio do lar.
Remata co meu sufrimento, naiciña, envólveme nas sombras do teu colo, non quero ver máis ceos abertos, non quero máis mencer lonxe do submundo. Dalle esta luz dos ollos meus a quen quera ser bela lúa, eu laio nas covas e ríos, sálvame desta brancura.
Noite, abre os ollos, esperta e reclámame como filla túa, quero ser a pequena noite, o solpor, a tardiña, os latexos das augas prateadas da lagoa Estixia. Esquecerei este raro sono que foi a vida e da túa man, Noite, coñecerei o que é a vida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario