Un berro incesante que resoa nas paredes do cráneo, absurdo, abraiante, armonía perfecta do bucle xerado polo mesmo cuarto pechado de sempre. Un berro que hai tempo gañou o título de baixo continuo, que vibra, que non acouga, e cala, miña rula, cala.
Son palabras tempo atrás esquecidas, ben gardadas, as pantasmas do pasado arrancando, rabuñando vellas feridas endexamais curadas. Rancorosa ata os fígados, miña rula, pero cala, mellor cala, fai borrón e nova conta, e que non importe quen pisou as túas mans.
Berro no máis profundo da cova, da gorxa da escura montaña, tan lonxe que ninguén comprende o que di. Por fóra todo calma, nubes, primaveira, por dentro as agullas do xamais perdoado, do nunca esquecido, do pecado e do delito.
No hay comentarios:
Publicar un comentario