Treme a noite cos cánticos das deusas inmortais, iracundas, preparadas para a última batalla.
Treme a montaña, as covas escuras, cos pasos firmes do silente aquelarre.
Tremen, no peito, os corazóns impacientes dos devotos que camiñan descalzos, enmascarados.
Tremen os corpos espidos, ocultos baixo túnicas de colores festivos.
Tremen as ánimas do bosque infinito e tremen, sí, as árbores de faciana azul.
Tremen os ríos, as fontes e os mares todos cos cánticos entoados polas meigas, meigallos en lingua ártabra.
Trememos todas, nas nosas camas, agardando a chamada das deusas antigas.
Trememos, susurrando, oracións que traian a nós eses meigallos.
E o tremor sube polas costas, entre as pernas, polo ventre e entre os peitos.
Trememos e, moi cedo, farémolos tremer.
No hay comentarios:
Publicar un comentario