lunes, 23 de marzo de 2020

9. Pantasma

Pechar os ollos para sempre e acudir, co peso das dracmas nos párpados, ao encontro co barqueiro. O silencio é absoluto nestas augas e infinito o bosque de árbores espidos no que habitan os soños, a morte, a discordia.

Pagarlle ao homiño, tan vello, tan canoso, e cos brazos fortes remando nas augas ata chegar ao outro lado. Oír laiar ás ánimas en pena, Caronte avanza sen palabra ata o meu destino. Os campos Asfódelos, tan coidadiños, pes descalzos na herba, ollos no infinito.

A cada paso, as palabras escorregan, as imaxes voan, non hai lembranzas nesta alma en pena. Sen sorriso nin tenrura, novas pantasmas cada día, Hades o das escuras mansións, e na necrópole non quedan tumbas, nin nomes, nin amor.

No hay comentarios:

Publicar un comentario