Os xeonllos afincados na terra mollada, tan branda baixo a chuvia que non cesa nunca, baixo o ceo de ascenso infinitamente gris. Esta auga na cara son gotas ou son bágoas? Son testemuñas da derrota, por suposto, cánticos de tristura no silencioso camposanto.
As esperanzas, os soños todos escorregan pola pel con cada pinga de sangue, ca suor e ca mugre da longa batalla, agora xa perdida, agora xa esquecida. Fomos tan valentes no alto do outeiro, cas espadas na man e as bandeiras no máis alto.
Non quedan xa valentes neste improvisado cemiterio. Cheira a lume, a óxido, sopra o vento máis eu fico aquí, ás portas do castelo que é ruina e esperpento. Son un anxo mal caído que suplica ao firmamento:
- Deixáchedesme co mel nos beizos. Agora quero morrer.
No hay comentarios:
Publicar un comentario