Lume, ao seu paso, un incendio sen control arrasando os bosques no meu peito. Lume na súa danza desquiciada, extasiada, é unha bacante en pleno clímax, fervendo por dentro e por fóra, escoitando a música que resoa na lúa.
Move os pés descalzos sobre a herba fresca, ante a mirada dos deuses que habitan o outro lado do grande Océano, as chispas queiman a pel dos seus dedos pero non importa, porque será unha co mundo mentres non deixe de bailar.
Ménade, incendia a terra enteira co serpenteo do teu corpo esgotado, fai morrer a noite nos teus brazos e prende lume ao mar. Danza ata que chegue o mencer dun novo día, estoupa, salta e xira, pois para entón serás ti o novo sol.
No hay comentarios:
Publicar un comentario