 |
| Costa da Morte |
Un tarro e as mans cheas de terra, que mellor para pasar as tardes de verán? Os maiores nunca lles deixaban xogar na praza da aldea, así que, cas mochilas ás costas, fuxían polo camiño que levaba ao faro. Ningún deles chegaba aos dez anos, o pequeno Xián aínda rozaba o lustro, máis ninguén lles impedía vivir mil aventuras cada día, percorrer o monte, mollar os pés no río e berrarlle ao vento ouveante da Costa da Morte.
Carlota, Pedro, Lucía e o pequeno Xián gardaban xoaniñas nun tarro cheo de terra, perseguían bolboretas e lanzaban pedras ao mar. Ningún dos catro sospeitaba que, mortas as maruxiñas collidas cos dedos, rematado o verán, tampouco eles volverían voar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario