Bicámonos aquí, neste mismo balcón no que hoxe contemplo a cidade, soa, nunha noite sen estrelas coma aquela. Bicámonos con ganas porque pasamos moito tempo negando as ganas, e polo camino perdimos bicos entre bágoas e escusas baratas.
Perseguirnos como parvos levounos a quedar sen tempo de bicarnos, cos beizos e cas palabras, agora segue sen estrelas o ceo, e a cidade non cala.
Maldigo ás luces que nos cegaron antes de que nos atopásemos, que acenderon para fundirse de súpeto.
Bicaríache ata desgastar a túa pel infinita se tivese outra oportunidade, porque dinche os bicos todos e esquecín berrar o que por ti sinto. Agora, ti levas bicos a outra persoa, e eu busco, soa na nosa terraza, estrelas tan apagadas coma min.
No hay comentarios:
Publicar un comentario